Mijn startpunt

Mijn eigen zoektocht naar geluk is in 2015 gestart, zonder dat ik het besefte. Ik heb altijd hard moeten werken om resultaten te halen of succesvol te zijn. Volgens de Citotoets op de lagere school kon ik naar de Havo, als ik mijn best zou doen. Met hard werken heb ik het Atheneum gedaan, en ik ben vervolgens wiskunde gaan studeren aan de TU Delft. Als wiskundig ingenieur heb ik een succesvolle carrière gehad in de automatisering. Maar dat harde werken ging langzaamaan zijn tol eisen, tot er geen balans meer was in mijn leven. Als een hardwerkende, resultaat gedreven manager bij een groot ICT-bedrijf werd ik ziek van de stress toen ik weduwe was geworden. Maar dat had ik niet door. Ik luisterde niet naar de signalen van mijn lijf. Tot ik niet anders meer kon.

Doodmoe en met veel stress kwam ik op een vrijdag thuis. Ik zou de volgende dag op vakantie gaan. Ik had een lange managersmeeting in Canada achter de rug. Samen met mijn CEO had ik aan de top van het ICT-bedrijf uitgelegd wat we nu weer zouden gaan doen om de resultaten van het volgende kwartaal nog verder te verbeteren. Nog strakker op uren letten, nog meer mensen onder druk zetten en ze resultaten laten boeken, nog meer op de kosten letten om de winst nog verder op te schroeven, nog meer duimschroeven aandraaien. Dit was mijn ritme. Iedere drie maanden naar Canada, weer een managersmeeting, weer uitleggen wat er gelukt was en weer uitleggen op welke onderdelen we het nu echt onder controle gingen krijgen. Het was nooit genoeg, men was nooit tevreden, het moest altijd beter, altijd meer. Dit kwartaalmechanisme was zo slopend dat twee medebestuurders al waren afgehaakt, zij zaten thuis bij te komen van een burnout.

De volgende dag, zaterdag, griste ik een ingepakte tas mee. Bestemming Bhutan, het kleine koninkrijk in de Himalaya, tussen India en China. Iets met kloosters en monniken, dat was zo ongeveer wat ik ervan wist. Tijd om de reis voor te bereiden had ik mezelf niet gegund. Ik zou wel zien, gewoon vakantie hebben en even niet werken. Dat het zaadje van GELUK(T) daar gepland zou worden, wist ik niet. En evenmin dat daarna de hele wereld anders zou worden, voor mij.
De afgelopen twee jaren van mijn leven waren heftig geweest. Dat lag niet alleen aan het moordende driemaandelijkse ritme van de Canadese managersmeetings.

Twee jaar eerder, op 2 januari 2013 was er, in het ziekenhuis van Saint-Lô in Normandië, zomaar een einde gekomen aan mijn vertrouwde, gelukkige leven. Mijn man Robert (Ross) Mulder overleed daar aan een hartstilstand. Ik raakte er volledig door uit balans. Er kwam een einde aan een gezamenlijk leven van plezier, genot en GELUK.

Ik gunde mezelf niet de tijd om dat te beseffen. Werken maakte me gelukkig, want op mijn werk was ik Monique, en niet de weduwe. Daar was ik de succesvolle zakenvrouw die businessclass reisde, in dure hotels sliep en exclusieve zakendi- ners nuttigde met zakenrelaties en collega’s. Maar ik werd ook de zakenvrouw die thuiskwam in een leeg huis, waar ik een lege koelkast en een koud bed vond. Niemand om mijn verhaal aan te vertellen en mijn avonturen mee te delen. Niemand die me verzorgde, niemand die blij was dat ik weer thuiskwam. Geen man, geen hond, geen kinderen, geen leven, geen geluk meer.

Na die zware, vermoeiende reis naar Canada ging ik voor het eerst sinds lange tijd zonder zakelijk motief op reis. Samen met mijn vriendin Annelet reisde ik af. Annelet, uit de vriendenkring van Ross, is iemand die luistert, doorvraagt en zegt wat ze denkt. Een puur mens. Ze had me al steeds gevraagd hoe het voor mij voelde, je man verliezen. Ik had nooit zo goed geweten wat ik met haar vragen aan moest, laat staan dat ik de antwoor- den had. “Dit komt op je pad, omdat je moet leren loslaten,” zei Annelet. Dat wilde ik wel geloven, maar ik wist niet zo goed hoe ik dat dan moest doen. Ik wist sowieso niet zo goed wat ik voelde, laat staan dat ik dat kon loslaten. Het voelde logisch en noodzakelijk om daar verandering in te brengen, daarom had ik haar uitgenodigd om met mij op reis te gaan.

Als je niet loslaat, gaat de toekomst op het verleden lijken.

Je kunt niet alles vasthouden, je kunt niet terug naar een situatie die voorbij is. Je kunt alleen pauze nemen en vooruit kijken.
Twee totaal verschillende vrouwen gingen op reis. De één full in business, de ander vrijwilligster in een hospice. De één met beide benen stevig op de grond, de ander spiritueel. Terwijl Annelet onze hotelkamerrondging met haar roomenergy-cleanser, spoot ik ongediertebestrijdingsmiddel in elke hoek. Energie van andere mensen kon ik niet voelen, het gekriebel van kleine beestjes wel.

Annelet liet mij tijdens deze reis zien wat ik deed, wat ik dacht en wat me tegenhield. Ik werd geconfronteerd met mijn angsten en mijn overtuigingen. Door haar leerde ik eindelijk weer voelen en lachen, lachen om mezelf. Mijn leven ging op zijn kop, er werd in ieder geval hard aan geschud. Ook letterlijk. We waren net in Bhutan aangekomen toen de aarde onder onze voeten begon te beven…